Kleine meisjes worden groot
voor Liza May Post*
Niet eerder lagen mijn uitlopers zo bloot
voelde ik het verlangen branden
iets te vermorzelen
maar het vuur ontstak niet
overal poppenblauwe ogen
die ik wilde uitsteken
mijn klauwen stonden op scherp
net toen ik wilde uithalen
beklom Liza May
de bergwand van mijn dodelijk vermoeide schedel
ze stak haar kleine gebalde knuistje uit
gaf me een handvol zwarte confetti
iets knapte voorgoed
ik zag hoe de doden
de roos
liefdevol van elkaars schouders sloegen
kwam weer tot mezelf
vermaakte me met Moortje, de oude kat
* Dit gedicht is ontstaan naar aanleiding van het interview net Liza May Post, dat op 31 mei 2001 in de Volkskr-ant verscheen. In hetzelfde jaar vertegenwoordigde zij Nederland als multimediakunstenares op de Biënnale in Venetië.